Turkije - Nederland
0 - 2

Interland 738 - WK2010, kwalificatieduel
Dinsdag 15 oktober 2013, 20.45 uur - Istanbul

20 jaar Bikkels!

Zaterdag 12 oktober 2013
Een vijftal bikkels (Theo, Jelle, Erwin H., Robbert en Paul) hadden wel zin in een trip naar Turkije Istanbul. Het was voor een aantal een soort van 20-jarig jubileum?!?! Nadat we vrijdag bij de thuiswedstrijd tegen Hongarije (8-1) hadden afgesproken hoe we naar Schiphol zouden gaan, moesten we dat alleen dus op deze zaterdag uitvoeren. Paul en Robert zouden naar Erwin komen, Judith bracht ons naar NS Hoorn, waar Theo al op ons wachtte en op met de trein naar Schiphol. Daar aangekomen zoeken naar Jelle. Niet gevonden dus maar even bellen. Reageert Jelle doodleuk dat hij nog bij Peter was. Het werd wel al een beetje krap dus Jelle maar aangespoord enige haast te maken. Jelle zou een klein uurtje later arriveren, waarna de rest alvast maar ging inchecken. Iedereen zette zijn bagage op de band, alleen Paul niet. Die wou zijn koffer als handbagage meenemen. Op naar de gate. Daar even wachten, komt er een Transavia miep met een rolmaat of ze even mijn koffer mocht opmeten. Hoezo? Blijkt opeens dat mijn koffer maar liefst 2cm te breed was. Hoezo, deze koffer gaat al 10 jaar als handbagage mee. En in de bijsluiter van de Corendon boeking stond ook aangegeven welke maatvoering als handbagage meemag. Geen probleem dus. Blijkt Transavia andere maatvoering te gebruiken, maar dit een keer doorgeven aan Corendon homaar. Lekker dan. Nou, mij koffer dan maar inchecken. Blijkt dat ik voor deze actie ook nog even €50,- moet aftikken. Ik zeg een lekker begin van de vakantie. Jezus wat een klote zooi. Maar goed dat Corendon deze trip voor mij toch al bekostigt naar aanleiding van het akkefietje naar de finale in Zuid-Afrika. Inmiddels was Jelle ook ingechecked en bij de gate gearriveerd. Hij zat een aantal rijen voor ons.

Op naar Istanbul. Ruim 3 uren vliegen. En arriveren op het Aziatische vliegveld van Istanbul. Daar aangekomen zagen we het vrouwtje van Corendon die ons naar het hotel zou loodsen vrij snel en in de bus hoorden we pas in welk hotel we zouden verblijven. Dat was het Sunlight Hotel in de oude Europese deel van Istanbul. Mooi, daar waren ook alle bezienswaardigheden. Busreis duurde best wel weer lang, verkeer zat niet erg mee en eerst moesten ook nog andere gasten naar andere hotels worden weggebracht. Aangekomen bij het hotel de kamerindeling aangehouden zoals het op het hotel vouchers van reisbureau Bleeker stond ingedeeld. Jelle, Paul en Robbert in een kamer en Erwin en Theo in een ander kamer. Even de koffers dumpen, de kamer checken en op pad (we moesten nog wat eten nadat we vanaf 12.00uur al op reis waren). Enige vreemde wat Paul, Jelle en Robbert aan hun kamer vonden was de positie van het toilet t.o.v. de badcel. Je kon je benen niet kwijt. Dat werd scheef of om een hoek scheiten.

In de hoofdstraat (met trambaan T1), te bereiken via een enorme kuitenbijter, werden we meteen aangesproken door de Turken. Ze waren mij een beetje te behulpzaam. Zij zouden ons wel even de dichtbij zijnde ATM aanwijzen. Paul en Erwin vonden het beter een skim risico te spreiden, en pinde uiteindelijk bij een andere ATM. In deze hoofdstraat vonden we ook een restaurant die nog open was en die ons om 00.30uur nog wel iets wilde voorschotelen. Het werd voor een ieder 1 of meerdere vleesspies met een behoorlijke hoeveelheid konijnenvoer erbij. Na deze maaltijd de straat even uitgelopen, liepen we zo naar de Aya Sofia Moskee en de Sultan Anahmet Moskee (de blauwe moskee). Hier was nu verder niet zoveel te zien, dus maar even terug de hoofdstraat in, en in een zijstraat vonden we een kroeg waar we een biertje konden doen. Met zwerfkattjes. Nadat deze toko dicht ging nog vlakbij (op 25m) een andere kroeg gevonden waar we de rest van de tijd verbleven. Dit bleken uiteindelijk de stamcafés tijdens de trip te zijn. Tijd om af te taaien. Theo werd nog wel de gehele terugweg geëscorteerd door een zwerfhond. Pas toen we het hotel bereikte haakte hij af.

Zondag 13 oktober 2013
Nadat een aantal had ontbeten om ca. 10.30uur op weg naar de beide moskeeën. Voor het eind van de hoofdstraat te bereiken al minstens 10x worden aangesproken om een infoboekje over Istanbul te kopen. Maar goed dat Hoffer enige voorbereiding had gedaan, en al een zo’n boekje meehad. En dan toch nog lopen zeuren dat hun info boek beter was. Opzouten. Eerst rechtsaf richting de blauwe moskee. Voor deze moskee ligt het hippodroom met een drietal obelisken. Nou ja, drie?, het waren er twee en iets wat op een wokkel leek. Het hippodroom was een drafbaan uit de oudheid, die ze nu weer getracht hebben toonbaar te maken. Nou, het was dat Erwin dat uit zijn boekje voorlas, anders zou je daar straal voorbijlopen. Dan maar naar de blauwe moskee. Een moskee met 6 minaretten. Evenveel als er toen bij de moskee in Mekka waren. En ja, ook daar hebben ze last van grootheidswaanzin. Er moest of een minaret minder in Istanbul gebouwd worden, of een extra erbij in Mekka. Dus bekostigde de Sultan uit Istanbul zelf maar een extra minaret in Mekka om bij zijn eigen moskee maar niets te hoeven te slopen. Wat een onzin. Verder dan het binnenplein van deze moskee kwamen we niet. De moskee is geregeld afgesloten voor publiek om de gelovigen de gelegenheid te geven even richting Mekka te bidden. Via een zij-uitgang naar buiten, achterlangs de moskee gelopen richting de vijverpartij tussen beide moskeeën in. Om er dan achter te komen dat er een mega rij staat te wachten bij de Aya Sofia. Daar gaan we dus niet naar binnen. Wat dan.

Eerst maar even de inwendige mens gevuld bij iets wat als een Irish Pub door moet gaan. Hierna een stukkie teruggelopen. Dicht bij de Aya Sofia ligt de Basilica Cisterne (een ondergrondse waterbak). Dan daar maar naartoe. Moet gezegd, het ziet er heel mooi uit. Een ondergrondse wateropslag bestaand uit 336 zuilen die bakstenen gewelven ondersteunen. Er heerst een aparte sfeer die ze met verlichting hebben gecreëerd. We lopen op verhoogde plankieren want er staat een behoorlijke laag water in deze opslag waar heel wat vissen in rondzwemmen. Ze moesten hier maar eens gaan vissen. Aan de verste zijde van deze waterbak hebben ze zuilen met onderaan enorme omgekeerde Medusakoppen. Hierna richting het Topkapi museum gelopen, echter de verkeerde afslag genomen bij de entree poort. Dus lopen we door het park. Nadat we het hele park doorgelopen waren en erachter kwamen dat er een ander afslag was deze maar opgelopen. Eerst lopen we langs het Archeologisch museum en hierna komen we bij het binnenplein van het Topkapi museum. Beide musea gaan om 18.00uur dicht. Dat is over een uur, laten we het morgen opnieuw proberen.

Dan maar verder de weg afgelopen naar beneden richting de haven. Hier de “vissers”-brug overgestoken. Een brug over “de Gouden Hoorn” waar het gigantisch stinkt en waar honderden vissers de gehele dag schouder aan schouder staan te vissen. En maar sardines naar boven halen. Volgens Theo is het verboden in de Bosporus te zwemmen vanwege de waterkwaliteit, dus of de vis hier nou te eten is? Aan de andere zijde van “de Gouden Hoorn” zijn we in het nieuwe Europese deel beland en een straatje wat leek op een winkelstraat maar ingelopen. Dit was dan wel weer een enorme kuitenbijter met een stijgingspercentage van zeker 20-25%. Halverwege kwamen we langs de Galatatoren. Verderop vlakte de weg wat af en kwamen we echt in een winkelstraat terecht. Deze dan maar verder afgelopen op zoek om iets te eten en te drinken. Nadat het duidelijk werd dat er niets in de winkelstraat te vinden was, maar eens in wat zijstraatjes gekeken en daar uiteindelijk wat gevonden. Theo had een soort van afspraak gemaakt dat als het niet te vreten was, we de bediende een koppie kleiner konden maken. Na eerst een schaal met een 30-tal sausen te hebben laten zien, hebben we wat besteld en lekker gegeten. Hierna teruggelopen naar de kroeg waar we gisteren ook begonnen. Met lekker verwarmd buitenterras.

Maandag 14 oktober 2013
Na het ontbijt op weg naar de beide musea waar we gister te laat voor waren, het Archeologisch en het Topkapi museum. Het Archeologisch museum was echter elke maandag gesloten (we moeten eens een keer op de info borden kijken), dus dan maar naar het Topkapi museum. Daar in de rij voor de kassa een levendige discussie over het kopen van een 3-daagse museum pas voor 85 Lira of niet. Uiteindelijk besloten er 4 te kopen, alleen niet voor Jelle, die krijgt korting op zijn Press-pas. Of korting, hij kan gratis naar binnen. Binnen diverse zalen bekeken / doorgelopen. Vooral die met allerlei klokken met aparte wijzerplaten en met astrologische planetaria erop staat mij nog bij. En die zaal waar je hutje mutje schuifelend doorheen liep. Verder was er nog een zaal met allerlei oosters wapentuig door de jaren heen. Ook opvallend dat al die zalen vrijwel volledig betegeld waren met een soort delfts blauw. Op het potsierlijke af. De muren kwamen nu al op je af, dus hoe moet dat in vredesnaam voor de sultan zijn geweest. Maar ja, daar had hij zelf voor gekozen.

Na het fantastische uitzicht over de Bosporus in het restaurant van het museum te hebben bekeken en hier te hebben gegeten, zijn we nog op zoek gegaan naar het harem deel van het museum. Hier moet je normaal extra voor betalen, maar wij hadden nu een museum pas en liepen zo door. Alleen Jelle had grote moeite zijn vrijkaartje te vinden. What’s new. Nadat hij deze eenmaal had en bij de tourniquet naar binnen wou, moest hij van de bewaking eerst een ander vrijkaartje halen. Logisch? En weer achter in de rij aansluiten. Ook hier weer volledig betegelde ruimten, maar nu ook af en toe rode betegeling. Die sultan had het aardig voor elkaar. Heel wat vrouwtjes voor hem ter beschikking en die leverden hem heel wat kinders op. Nou, ook weer afvinken van de lijst. Op naar de stamkroeg. Daar weer een paar uurtjes gezeten. We wilden hier niet de gehele dag verder zitten dus na verloop van tijd maar richting de bazaarwijk gelopen. Maar eerst naar een informatie kantoor, om te vragen hoe we het makkelijkste bij het Fehnerbache stadion kwamen. In elk geval met de boot naar Kardikoy en dan nog een klein kwartiertje lopen. Ook nog een citymap meegenomen. Bleek dat we gister aardig dicht bij het Taksim plein waren. Alleen de schattingen varieerden nogal van honderd meter tot enkele honderden meters. In de bazaarwijk een beetje rondgeslenterd, zitten te verbazen dat er ook nog auto’s door de straten reden, die her en der -net wel of net niet- een marktplaats raakten. Hoffer heeft hier nog een half kilootje of zo saffraan gekocht. En Robbert kon het niet laten om bij een snoeptent een zak van alles en nog wat te kopen. Eigenlijk heb je het na een straat al gezien. Alle straten zijn hier eigenlijk hetzelfde.

Nou, dan hier ook maar iets van een restaurant zien te zoeken. Die zouden we alleen aan de buitenzijde van deze buurt vinden en zo gezegd zo gedaan. Nadat we zeker een veertigtal restaurantjes waren gepasseerd die vooral Hoffer om allerlei reden niet wou betreden (te klein, niet gezellig, er zit niemand, hebben (vast) geen bier, geen buitenterras, niet zonnig genoeg terwijl het al donker was, enz. enz.) vonden we uiteindelijk een leeg? restaurant aangrenzend aan een 5 sterren hotel. Nou, dat hebben we geweten. Erwin kreeg een pizza met zwarte randen (de bediening verontschuldigde zich al vooraf). Theo kreeg een deels rauw stuk kip. Nadat hij dit gemeld had, werd dit vlees nogmaals gebakken, en kwam het nogmaals deels rauw terug! De steak van Paul was meer well done dan medium. Ik denk dat al met al alleen Robbert geen klachten over het eten had. Wat een top restaurant zeg. Tijd om deze onzin maar snel weg te spoelen en zijn we maar naar ons 2e stamkroeg gegaan. Hier heeft Jelle na verloop van tijd een waterpijp besteld, met een appelsmaak, en die ging van hand naar hand tussen Theo, Jelle en Robbert. Ook Erwin en Paul moesten er een keer aan geloven. Eerst was Erwin aan de buurt. En hoe hij ook aan de pijp zat te zuigen, tot hilariteit van de anderen, damp produceren was er niet bij. Dat ging Paul een stuk beter af. Uiteindelijk aftaaien en terug naar het hotel

Dinsdag 15 oktober 2013 (Wedstrijddag)
Vandaag na het ontbijt opnieuw weer op pad richting het Archeologisch museum. Daar aangekomen blijkt er vandaag een of ander offerfeest te zijn, en het museum dus wederom dicht. Ja wat nu. Voordat we bij de poort van het park waren was er door ons in de winkelstraat een theehuisje gespot, dus dan daar maar heen. De een nam daar een sterke thee, de ander een vingerhoedje sterke koffie met een glas water of natuurlijk de onvermijdelijke cola. Daar enige tijd gezeten heeft Robbert samen met Erwin nog een assortiment Turkish Delight op tafel laten komen. Een soort mierzoete snoepjes. Hierna zijn we maar weer richting de 1e stamkroeg gegaan. Daar konden we een biertje doen maar ook de inwendige mens voorzien. Er staat me nog iets bij van ballonbrood?!?!

Om deze dag toch niet zo maar te laten verlopen zonder iets te doen, besloten Erwin en Paul om naar de Aya Sofia te gaan. Daar aangekomen bleek er wederom een gigantische rij te staan. Maar deze mensen moesten alle nog een entree kaartje kopen. Toch maar even op een slinkse wijze tussen de rij gekropen en zo doorgelopen naar de tourniquets. Zo dat ging ons makkelijk af. Eenmaal binnen bleek het toch wel om een mooie kerk te gaan. Het is van oorsprong een christelijk bouwwerk, maar dat zie je er niet echt meer van af. Wat jammer is dat de diverse sultans zich altijd weer belangrijker vinden dan de vorige en de fresco’s zijn dan ook diverse malen overklad door schilderwerk plaksel e.d. Nadat men uiteindelijk eens wijs geworden is en de fresco’s weer toonbaar wou maken, bleek pas hoeveel schade de sultan hebben aangericht. Diverse fresco’s zijn nog maar half of slecht zichtbaar. Na een tijdje in de Aya Sofia te hebben rondgelopen werden we gebeld door Robbert. De rest was toch ook maar iets cultureels gaan doen en ze zijn naar de Blauwe Moskee geweest. Ze stonden nu buiten op ons te wachten. Het werd immers langzamerhand tijd om naar de ferry’s te gaan en de Aziatische kant van Istanbul op te zoeken. We moesten toch ook nog gaan zoeken waar het stadion was.

Toen we gisteren bij het info-kantoor waren was ons duidelijk geworden dat een soort van Ov-kaart wel handig was om gebruik te maken van het openbaar vervoer. Die maar even bij de tramhalte gekocht en meteen wat Lira’s op gezet. Met de tram naar de ferry’s. Wel apart, met een dergelijke kaart inchecken, doorgeven aan de volgende, die weer inchecken, enz. Je betaalt gewoon een vast tarief per persoon. Bij de ferry’s was het even zoeken naar de ferry die ons naar Kardikoy zou brengen. Weer dezelfde incheckprocedure, waar volgens Theo de eerste goedkoper door de poortjes ging dan de laatste, vreemd. Na ja, in elk geval zaten we op de boot. Aan de andere kant eerst maar eens even kijken hoe laat de laatste boot teruggaat. Was even voor elven. Dat is een beetje te vroeg, in het ongunstigste geval dan maar met een taxi. Dat zien we na de wedstrijd dan wel weer. Na de hoofdstraat aan deze zijde van de Bosporus te hebben ingelopen zagen we bij een rotonde de contouren van iets wat alleen maar een stadion kon zijn. Dat stadion hadden we vrij snel gevonden dus. Dan maar een kroegje opzoeken. We vonden eigenlijk op dezelfde plek waar we stonden direct al een plek waar we verder de namiddag konden zitten. Rataplan heette die toko, eigenlijk een buiten lokaal met aan elke tafel een groot scherm zodat het geheel behoorlijk overdekt was. Langzamerhand liep het terras helemaal vol met allerlei supporters van Turkije. De eigenaar zette na verloop van tijd ook nog eens enige opbeurende liederen voor de Turken op, die zij in volle borst meezongen. Jelle kon het natuurlijk niet nalaten om Holland, Holland te scanderen, met nog harder schreeuwende Turken als resultaat. Na hier een pizza Rataplan te hebben verorberd was het langzamerhand tijd geworden om de kaarten op te halen. Op richting het stadion. Vlakbij het stadion gekomen werden we in het Nederlands aangesproken door wat een Nederlandse agent bleek te zijn. We moesten hier niet verder lopen wat dan liepen we direct richting de fanatieke Turken, dat was niet zo verstandig, bla, bla, bla. We moesten hier een ander kant op, dan een paadje inlopen van waarvan je denkt dat je zeker fout loopt en dan kom je er. Nou die kant dan maar op en maar lopen. Dat paadje zijn we niet tegengekomen, wel een vreselijk stinkend riool. Uiteindelijk zijn we volledig om het stadion heengelopen, dwars door de fanatieke aanhang heen tot we weer op hetzelfde punt aankwamen. Vloekend en tierend dat er nergens iets stond aangegeven van tribunes of iets dergelijks. Toch maar weer verder het rondje gelopen, zagen we uiteindelijk een paadje rondom naar beneden lopen. Als de SCO hier nou eens een bordje ophangt of zo, dat zou wellicht helpen, maar nee hoor. Toen we beneden aan deze rotonde kwamen werden we pas opgemerkt en verder richting het omwisselhok gewezen. Dit hok bevond zich achter tralies in het stadion met het doorgeefluik aan de hek zijde. Vouchers omgewisseld en maar naar binnen. Nadat iedereen 2x (inderdaad, tweemaal) is gefolieerd komen we een half uur voor de wedstrijd in het uitvak. Volledig met plexiglas omringt en dan ook netten. Blijkbaar nodig als Galatasaray langskomt, maar voor een paar (±350) onschuldige Nederlanders?

Het stadion zit al vol als wij arriveren en de Turken zingen dat het een lieve lust is. Dit wordt snel minder als we vrij snel op voorsprong komen en neemt nog verder af bij de volgende goal. Uiteindelijk vertrekken de meeste Turken al voor het laatste fluitsignaal.

Nadat we een half uurtje of zo hebben moeten wachten op weg richting de boten. Die waren al afgemeerd en voeren pas weer de volgende dag. Lekker dan. In het stadion hadden we al zoiets gehoord van een Turkse Nederlandse in ons vak, maar die vertelde ook dat er nog wel andere bootjes naar de ander zijde voeren. Nooit gevonden natuurlijk. Bij de ferry terminal waren ook diverse bushaltes. Ook naar het Taksim plein. Daar sprak een Brabantse Turkse Nederlander ons aan dat je beter een taxi kon bestellen. Wij hadden echter een taxibusje nodig die we niet zo zagen dus nog even wachten op de bus naar Taxim dan maar. Het duurde lang voordat er een bus kwam dus toch maar richting de hoofdweg op zoek naar een taxibusje. Daar kwamen we de Brabo met zijn vriendin ook weer tegen. Er stond nog een groepje te wachten. De Brabo-er die zich in het Turks verstaanbaar kon maken begon een aantal taxi’s te regelen voor de gehele groep. Hij zou er drie nodig hebben. De taxichauffeurs waren niet happig op een ritje naar Europa. Ze waren niet bekend aan die kant van Istanbul. Toch heeft die Brabo er drie geregeld waarvan er waarschijnlijk maar 1 of 2 de weg aan de europeese kant een beetje kan. De laatste moest dicht achter de voorste blijven. Theo, Jelle en Paul zaten in de laatste taxi. Robbert en Hoffer bij de Brabo’s. Na heel veel sluipweggetjes te hebben genomen kwamen we opeens bij de brug over de Bosporus uit. Weten we meteen waarom ze niet happig op de rit zijn. Het is hier pleuris druk op die brug. Onze taxi wou natuurlijk niet ritsen, maar direct achter de voorliggende taxi invoegen. Dat stelde de tegenliggers niet op prijs en, na het raam te hebben opengedraaid, een scheldkanonnade van onze chauffeur tot gevolg. Met natuurlijk een wederhoor van de andere chauffeur. Na achter auto te hebben ingevoegd trachtte onze chauffeur direct deze auto weer in te halen om achter de hem bekende taxi te komen. Bij het passeren moest Theo even het raampje openzetten zodat onze chauffeur nogmaals zijn ongenoegen over de situatie uit de doeken kon doen. Dus weer een scheldkanonnade over en weer. Om tot rust te komen had onze chauffeur “een smoke” nodig. Theo stelde voor er een van zijn shag (Van Nelle?) te draaien. Dit beviel de chauffeur wel gezien zijn ‘good stuff’. Wij konden van de hele situatie wel de humor van inzien en gaven de beste man 10 lira meer dan we vooraf hadden afgesproken. Na enige tijd werden Erwin en Robbert ook op het Taksim plein afgezet en konden we op zoek naar een kroeg. Hier de rest van de avond / nacht gebleven om na een behoorlijke wandeltocht terug te arriveren in ons hotel.

Woensdag 16 oktober 2013
Vandaag voor de zoveelste keer op weg naar het Archeologisch museum. Eindelijk konden we dan een keer naar binnen. Hier hebben we een hele berg aan stenen uit de oudheid gezien en ook nog een aantal sarcofagen (o.a. van Alexander de Grote). Het was vrij snel veel van hetzelfde dus een groot deel van de zalen zijn overgeslagen. Zijn we daar nu zo vaak hiervoor naartoe gelopen? Teruggegaan naar de kroeg waar we ook lekker hebben gegeten. Hierna naar het hotel, de koffers ophalen, afscheid genomen van Robbert (hij ging voor het werk op doorreis naar India via de ander airport in Istanbul) en rondhangen en wachten op de taxibus die ons naar het vliegveld zou brengen. We zouden ruim op tijd voor de terugreis worden opgehaald omdat men niet weet hoe het verkeer in Istanbul is. Nou dat hebben we geweten. Op tijd opgehaald werden we wel. Het duurde geruime tijd voordat we over de brug van Europe naar Azië gingen. Waarom dat zo lang duurde werd ons duidelijk bij het passeren op de brug. Daar was een ongeluk gebeurd waar motoren bij betrokken waren. Diegene die aan de “goede” raamkant zaten spaken over veel bloed op de weg. Aan de andere zijde van de brug voor de derde maal binnen een week in Azië en toch ook nog ruim op tijd op het vliegveld en op, terug naar huis. Op Schiphol werden we opgewacht door Marian die eerst Theo thuisbracht, daarna naar Hoogkarspel waar Paul de auto naar Enkhuizen pakte.

Op naar de volgende uittrip…… Brazilië?!?!?!?

Voor foto’s in goede resolutie een mailtje sturen naar bickles@zonnet.nl