Wit-Rusland - Nederland
1-3

Interland 785 - WK2018, kwalificatieduel
Zaterdag 7 oktober 2017, 21.45 uur - Borisov

Gewonnen, maar toch verloren; “Ben ik te Minsk”

Op donderdagmorgen 5 oktober werd er op een zeer vroeg tijdstip verzameld op Schiphol. Paul, Laan en gast Loek Obdam kwamen vanuit West-Friesland en Tuur met de trein uit Oegstgeest. Om 5:30 kon de trip beginnen! Inchecken was al geregeld, dus we moesten alleen nog door de douane. In Nederland is dat een wassen neus, maar dat zou in Polen wel anders worden... Want Warschau was de eerste en enige tussenstop. Wachtende totdat de gate open ging werden steeds meer vluchten gecanceld vanwege het slecht weer. Het zou toch niet.... Uiteindelijk bleek onze vlucht één van de enige te zijn die netjes op tijd vertrok. Iets over 7:00 vertrokken we met een klein Pools toestel naar Warschau. Daar aangekomen moesten we door een nieuwe douanepost en die namen dat zéér serieus. Laan deed er zeker 5 minuten over om die gast te overtuigen dat hij geen kwaad in de zin had. We moesten een paar uur wachten, dus tijd voor een bakkie koffie! Dus Loek bestelde een "normal coffee" en Paul en Tuur zeiden "the same". Helaas bleek de dame het niet helemaal goed gehoord te hebben en kwam aan met 3 stuks ijskoffie. Beetje jammer en toen we haar erop aanspraken bleef ze erbij dat wij echt om een "toffee coffee" hadden besteld. Dus toch maar dat ding opgedronken...

De vlucht naar Minsk ging ook netjes op tijd en rond 14:00 lokale tijd kwamen we aan op de luchthaven. Binnen no time stonden we buiten en hadden we een taxi gescoord. De luchthaven lag op flinke afstand van Minsk en dus duurde het 50 minuten voordat we aankwamen bij ons hotel; U Fontana Hotel. Loek betaalde €50,- en we konden naar binnen. Een leuke dame ontving ons en sprak prima Engels, dus al snel hadden we de sleutels voor de twee twee-persoons kamers. Loek en Erwin in de ene en Paul en Tuur in de andere. De kamers waren best ruim en ook de badkamer was in prima staat en had een douche waar Tuur ook onder paste! Een hotelkamer verveelt snel dus het was tijd om de stad te gaan verkennen. Tegenover het hotel was een bank en daar konden we onze eerste Wit-Russische geld pinnen. Loek ging geld wisselen en de rest pinde 100 Wit-Russische roebels (ongeveer 45 euro). Met een matig kaartje van Minsk moest Tuur de route bepalen. Qua wegen en gebouwen was alles heel ruim opgezet en het leek niet dat er een kroeg oid in de buurt zou zijn, maar we gingen ervoor! Na ongeveer 20 minuten ontdekten we een eerste eet-tent. De honger en dorst was groot, dus we gingen gelijk naar binnen bij Проспект. Daar konden de eerste biertjes worden besteld! De keuze viel op Zlaty Bazant. Loek drinkt geen bier, dus die wilde cola en Laan natuurlijk een 7-up. Maar ze hadden ook een lopend buffet en een vitrine met taartjes, dus er werden ook nog een paar appelpuntjes geregeld. Dat bleek prima spul te zijn! En de kosten? Alles bleek supergoedkoop te zijn; appelpuntjes voor ~35 cent en halve liter bier voor 1,5 euri! Na een paar rondjes werd het tijd voor een avondmaal en gezien de prijs wilden we het buffet wel uitproberen. Uiteindelijk was het eten net aan voldoende, maar heel best was het niet...

Na het diner liepen we terug naar het hotel om ons avondprogramma wat uit te gaan stippelen. Minsk staat onder andere bekend om zijn "adult entertainment", maar gezien de prijzen en negatieve recenties werd gekozen voor een bar. Na veel googelen kwamen we uit op de bar "Clever Irish Pub". Tuur was ondertussen in gesprek geraakt met de receptioniste (welke merkwaardig genoeg 24-uur achter elkaar moest werken) en bestelde een taxi voor ons, want we hadden al in de gaten dat lopen in zo'n ruim opgezette stad geen goed idee was! We werden afgezet voor de bar, maar daar aangekomen zagen we op 50 meter afstand nog een andere tent. We besloten die eerst uit te proberen, want we konden altijd nog naar Clever terug. Binnen bij Гвоздь (pubgvozd) bleek het een gezellige toko met veel mensen aan tafels en leuke bediening. De live-band stopte helaas wel al snel, maar de biertjes smaakten prima! Loek bleek een liefhebber te zijn van rum-cola en met wat moeite lukte het dit te regelen. Na een paar biertjes wilde Tuur het ook wel eens proberen. Raar spul eigenlijk; het smaakt naar cola en de alcohol lijk je niet te voelen, maar ondertussen... De kroeg sloot al om 24:00, omdat het een doordeweekse dag was, maar het lukte nog wel even samen op de foto te gaan met onze favoriete serveerster! Ondertussen hadden we kennis gemaakt met een gozer die veel wist van het internationaal voetbal en daarnaast was Laan flink in gesprek met een merkwaardig mannetje die waarschijnlijk meer op mannen viel... Uiteindelijk om 00:15 gingen we naar buiten en was het tijd voor Clever. De merkwaardige man en de jongen volgden ons ook naar Clever. De jongen kende verschillende mensen in de kroeg en regelde een tafel voor ons. Daar probeerde hij o.a. zoveel mogelijk Nederlandse internationals te noemen van vroeger en wist nota bene Jan Vennegoor of Hesselink te noemen, wie kent hem niet!? Laan had het ondertussen aan de voetbaltafel nog best druk met het mannetje... om twee uur ging deze tent ook dicht en was het tijd om ons mandje op te zoeken.

Het ontbijt in het hotel kon je nuttigen tot 10:00, dus het plan was dat Loek en Tuur om 9:30 zouden checken of het wat was. In eerste instantie leek het niets, maar na een paar vragen gesteld te hebben kregen we alsnog thee, brood, gebakken ei met spekjes en pasta. Was niet verkeerd. En toen kwamen Laan en Paul ook alsnog naart het ontbijt! Vandaag was het tijd voor het gebruikelijke culturele uitstapje. Deze keer was de keuze gevallen op "Belarusian State Museum of the History of the Great Patriotic War". Laan had het hotel mede gekozen vanwege de beperkte afstand naar het museum, dus we konden er gewoon naar toe wandelen! Het bleek een behoorlijk groot museum te zijn met vele wapens uit de tweede wereldoorlog. Echt interessant om te zien en waar mogelijk te lezen (veel tekst was alleen in het Wit-Russisch). Bizar feit is dat in WOII van de totale bevolking van ~10 miljoen mensen er ~2,3 miljoen zijn overleden. Hiervan waren ~800.000 soldaten en de rest gewone burgers. De Duitsers hadden ook hier heel veel concentratiekampen ingericht. De huidige bevolking bestaat tegenwoordig pas weer uit 10 miljoen mensen. Na het museum liepen we weer naar Проспект, want we zijn wel Nederlander en de prijzen waren er perfect! Ook deze keer zaten we aan het raam, want het oog wil ook wat! Opvallend in Wit-Rusland bleek dat de dames behoorlijk veel aandacht aan het uiterlijk besteden door o.a. het dragen van hoge hakken en mooie rokken en dan ze daarnaast meestal een mooi figuur hebben. Daar kunnen Nederlandse vrouwen zelfs nog wat van leren! Na vele uren drinken, eten, kletsen en kijken gingen we voor een kort relaxmoment terug naar het hotel. Na een korte break gingen we weer met de taxi naar de kroegen waar we de dag ervoor ook waren geweest. Immers; Bickels zijn vaak nogal honkvast! Tuur zat voorin en had zijn google-maps ingeschakeld om te laten zien waar we naar toe moesten, maar de taxi-chauffeur wist het toch voor elkaar te krijgen compleet fout te rijden. Dit ondanks de opmerkingen en aanwijzigingen van onze kant. Toen we uiteindelijk toch op de goede plaats van bestemming waren, bleken we wel ineens een heel vriendelijke prijs te moeten betalen! Waarschijnlijk werden we wat gematst!

In Гвоздь kregen we een warm welkom en al snel hadden we een goede tafel! Na een paar biertjes schakelde Tuur over naar de rum-cola's die Loek het liefste drinkt en weer ff later leek het Loek wel een goed idee om dubbele rum-cola's te gaan nemen. Er speelde weer een live-band en Tuur ging eens even polshoogte nemen van wat er op de dansvloer aan de hand was. De man-vrouw verhouding was 1:10 en de mannen die dansten leken wel een soort robots zonder enig gevoel voor ritme. Dus Tuur zag zijn kans schoon toen een meisje die de hele tijd alleen langs de dansvloer stond zover te krijgen met hem te gaan dansen. Ze was daar eigenlijk met haar jarige vriend, maar die had geen aandacht voor haar. Dit ging goed totdat haar vriend iets te nadrukkelijk bezig was met een ander meisje. Tuur zijn danspartner liep naar haar vriend en sleurde hem de dansvloer af. Dus Tuur stond ineens alleen op de dansvloer. En met iemand anders dansen was niet eenvoudig, want de meeste mensen dansten in een circel met bekenden. Toen een circa "brak" ontstond een nieuwe kans en stond Tuur ineens weer te dansen met een Wit-Russische blonde dame van 44 jaar, luisterend naar de naam Alena. Na een tijdje gedanst te hebben (freestyle, soort van stijldansen en zelfs schuivelen! ) wilde hij wel met haar praten, maar dat was niet eenvoudig, want ze sprak geen woord Engels! Via een vriendin viel er wel te communiceren, maar ideaal was het niet. Dus toch maar weer dansen... Ondertussen had Loek kans gezien ook met een vriendin van Alena aan te pappen. Zo ontstond een gezellige kennismaking met Wit-Rusland! Helaas moesten de dames rond 02:00 naar een landhuis buiten Minsk, waardoor de gesprekken ineens moesten worden afgerond. De kroeg ging bijna dicht en dus was het plan om weer naar Clever te gaan, want die bleef tot 04:00 open. Tuur raakte nog even in gesprek met een Russische student, waarvan zijn vader achter de bar stond en had het "geluk" een gratis whisky te scoren. In Clever was het best druk. Behalve de voetbaltafel werd er ook flink gedanst. Tuur probeerde het hier ook nog even, maar was hier toch min of meer kansloos, omdat de gemiddelde leeftijd van de aanwezigen aardig wat was gedaald... Paul en Laan waren ondertussen begonnen aan het Wit-Russisch tafelvoetbal kampioenschap. Iedereen wilde tegen ze spelen, maar dropen af met een nederlaag. Er was geen bokaal, maar die hadden ze zeker verdiend! Loek had ze eigen bezigheden. De bewaking had het vermoeden dat hij foto's had gemaakt (wat niet zo was) en wilden zien wat er op zijn mobiel stond. Dat mocht wel van Loek, maar dat was voor één bewaker niet genoeg. Na een paar ongelukkige gebaren/zinnen van Loek was deze het zat en lag Loek ineens in een armklem op de grond. Gelukkig kon Laan ingrijpen voordat Loek eruit werd gezet. Het was toen toch al bijna sluitingstijd, waardoor werd besloten de tent maar te verlaten en ons bed op te zoeken...

Na een korte nacht was iedereen bij het ontbijt, behalve Loek, waarbij de dubbele rum-cola's er toch een beetje in hadden gehakt. De ophaalplaats voor de wedstrijdkaarten was redelijk dicht in de buurt van onze goedkope eet en drinktent, dus daar maakten we een tussenstop. Vanaf hier maakten we een korte wandeling door de stad om aan te komen bij The Rakovskiy Brovar. Gelukkig was er geen Oranjefeest aan de gang, want dat kost echt je oren. De kaarten waren snel binnen en we vertrokken gelijk weer om een andere betere plek te vinden. Min of meer per ongeluk ontdekten we een super-de-luxe winkelcentrum met een groot food-court, waar we de tijd konden volmaken voordat we zouden vertrekken. De wedstrijd was namelijk niet in Minsk, maar in Borisov. We gingen met 5 bussen vol supporters voor 1,5 uur onderweg om ~70 km af te leggen. Dit lijkt wat lang, maar gezien de kwaliteit van de weg was dit echt nodig! Tijdens de busreis ontvingen we de dramatische berichten uit Zweden. 1-0 voor na onterecht gegeven penalty, 2-0, 3-0.... De sfeer bleef wel positief, maar her en der werd er wel gevloekt... We reden in colonne met 5 bussen en politiebegeleiding. Ineens stopte onze bus; moest de chauffeur pissen! Of hij ook al alcohol gedronken had was niet bekend... Daarna gingen we in de achtervolging op de andere bussen, want die waren niet gestopt. Toen we aan kwamen bij het stadion, bleek het een redelijk nieuw klein stadion te zijn. Na een niet al te strenge controle kwamen we met ongeveer 300 Nederlanders in een veel te groot vak en meer dan een uur voor de wedstrijd. Enige tijd voor de wedstrijd kwamen er een drummer met twee gitaristen op de middenstip. Die speelden één hardrock nummer, alleen kon je wel heel goed zien dat het playback was. Was wel erg lachen en was daarom misschien wel het hoogtepunt van de avond... Het stadion vulde zich langzaam met mensen, maar er bleven vele lege plekken, zodat er uiteindelijk iets van ~5000 toeschouwers waren. Nadat de wedstrijd begon werd al snel duidelijk dat de meeste spelers er weinig geloof in hadden. Pas na 23 minuten werd het eerste schotje op doel geschoten. Dat was wel erg matig voor een wedstrijd waarin je dik moest winnen. Na de 0-1 waren er wel kansen om verder uit te lopen, maar tot de rust veranderde er niets aan de stand. Na de rust bleek het geloof in een gooed resultaat nog verder te zijn weggezakt en wist Wit-Rusland door niet meeverdedigen van Robben zelfs de 1-1 te maken. Uiteindelijk won Nederland nog met 1-3 doordat een paar wisselspelers er iets meer energie in brachten. Een wedstrijd om gauw te vergeten en kwalificatie voor het WK was hiermee eigenlijk al onmogelijk geworden. Diep in de nacht kwamen we met de bus weer aan in Borisov en besloten we, mede omdat Loek een beetje kapot zat, weer naar het hotel te gaan.

Op de laatste dag in Minsk was iedereen present bij het ontbijt. Na het ontbijt was er niet meer veel tijd over om iets te gaan doen, voordat we naar het vliegveld moesten. De vriendelijke receptioniste van de eerste dag was er weer en via haar kregen we toestemming om op de foto te gaan met een wereldbeker die in het restaurant was opgesteld. Het bleek dat een organisatie die zich bezig hield met gehandicapte sporters (blinde sporters) eigenaar was van het hotel en in het restaurant stonden enkele prijzen opgesteld die die gehandicapte sporters hadden gewonnen. Konden we toch nog even een wereldbeker vasthouden! Na afrekenen gingen we met de taxi richting luchthaven. Hierna volgde de gebruikelijke dingen; wachten, douane, vliegen naar Warschau, weer douane, wachten en vliegen tot we rond 19:00 op Schiphol aankwamen. Tuur kon gelijk de trein pakken en de rest moest met de trein terug en hadden “geluk” dat er werkzaamheden aan het spoor waren, waardoor ze de reis nog iets konden verlengen! Al met al een leuk tripje met een mindere wedstrijd. Dat laatste komt de laatste tijd iets te vaak voor....